Гарадзенская вясна

Ша­ноў­ныя чы­та­чы, пас­ля даў­жэй­ша­га пе­ра­пын­ку вяр­та­ю­ся із­ноў у свой фе­лье­тон­ны ку­то­чак, каб рас­па­вя­даць вам, як гля­дзіц­ца мне гэ­ты свет сва­і­мі ва­чы­ма. Пе­ра­пы­нак не быў вы­ні­кам ані ма­ёй крыў­ды на род ча­ла­ве­чы, ані твор­чай ім­па­тэн­цыі. Про­ста, па­дзеі звя­за­ныя з прэ­зі­дэн­ц­кі­мі вы­ба­ра­мі ў Бе­ла­ру­сі вык­лі­ка­лі та­кі ўзрыў гра­мад­скіх пра­тэ­стаў бе­ла­ру­ска­га на­ро­да, што вы­ра­шыў я ад­сту­піць сваю па­ла­су гро­дзен­скім аў­та­рам Ула­дзі­мі­ру Хіль­ма­но­ві­чу і Вік­та­ру Са­зо­на­ву, каб яны шы­рэй прад­ста­ві­лі ніў­скім чы­та­чам сваё ба­чан­не склаў­шай­ся ў Бе­ла­ру­сі сі­ту­а­цыі. Ка­лі чы­таю іх­нія тэк­сты, про­ста га­на­ру­ся пам­к­нен­ня­мі да сва­бо­ды і не­за­леж­нас­ці на­ша­га на­ро­да.

 Дзя­кую ўсім тым лю­дзям, хто па ўсёй Бе­ла­ру­сі ад­стой­вае за­раз на­ша най­важ­ней­шае, за дні год­нас­ці і гор­дас­ці, якія аб’­яд­ноў­ва­юць усіх бе­ла­ру­саў, ня­гле­дзя­чы на мес­ца пра­жы­ван­ня.

Так­са­ма не менш важ­ным для рэ­дак­цыі бы­ло за­пі­саць стан ду­ху і эмо­цый не­пас­рэд­ных удзель­ні­каў, а не толь­кі выс­но­вы вон­ка­ва­га наг­ля­дан­ня за хо­дам па­дзей з су­сед­няй Бе­ла­сточ­чы­ны, ха­ця не без мен­шых эмо­цый, але ўсё ж та­кі без шы­рэй­ша­га кру­гаг­ля­ду. Ад свай­го імя, але ду­маю, што не саг­ра­шу, вы­сту­па­ю­чы так­са­ма ад імя чы­та­чоў, ка­лі па­дзя­кую Ва­ло­дзю і Вік­та­ру за тое, што ма­ю­чы што­дзень на га­ла­ве дзя­сят­кі ін­шых спраў, аба­вяз­каў і паг­роз, ні­ко­лі нас не пад­вя­лі, пас­пя­ва­ю­чы заў­сё­ды тэр­мі­но­ва дас­лаць свае тэк­сты ў рэ­дак­цыю па па­ня­дзел­ках ра­ні­цай. А кож­ны з нас, хто ха­ця кры­ху дак­ра­нуў­ся і па­спра­ба­ваў жур­на­ліс­ц­кай пра­фе­сіі, доб­ра ве­дае, што зна­чыць тэр­мі­но­вае на­пі­сан­не тэк­стаў.

Уво­гу­ле ў гэ­тым мес­цы вы­каз­ваю сло­вы па­ша­ны і па­ва­гі ўсім не­за­леж­ным жур­на­лі­стам у Бе­ла­ру­сі за тое, што ня­гле­дзя­чы на рэ­прэ­сіі і пе­рас­лед, пат­ра­пі­лі да­нес­ці бе­ла­ру­скай і між­на­род­най су­поль­нас­ці праў­ду пра жор­ст­кія па­дзеі апош­ніх двух ме­ся­цаў. На­ша бе­ла­стоц­кая, ніў­ская рэ­дак­цыя са­лі­дар­ная з ва­мі. Маш­таб­насць і пра­цяг­ласць бе­ла­ру­скіх пра­тэ­стаў вяр­ну­лі бе­ла­ру­скі на­род і яго дзяр­жаў­нае бу­да­ван­не ў важ­ны суб’­ект між­на­род­най су­поль­нас­ці. Хо­чаш, не хо­чаш, але ўся­ля­кія ана­лі­ты­кі ці па­лі­ты­кі мяс­цо­ва­га ці да­лей­ша­га, за­меж­на­га бал­ба­тан­ня му­сяць, быц­цам каў­к­нуў­шы ўмоў­ную жа­бу, пе­ра­стаць тру­біць у ме­дыя і свед­чыць сва­і­мі дзе­ян­ня­мі, што Аляк­сандр Ры­го­ра­віч Лу­ка­шэн­ка з’яў­ля­ец­ца га­ран­там бе­ла­ру­скай не­за­леж­нас­ці. Ім бы­ло вы­гад­на га­ва­рыць з дык­та­та­рам і пад­трым­лі­ваць яго ру­сі­фі­ка­тар­скую па­лі­ты­ку, а не ўша­ноў­ваць і ўзмац­няць бе­ла­ру­скую то­ес­насць, і не ба­чыць бе­ла­ру­ска­га на­ро­да як адзі­на­га паў­нап­раў­на­га гас­па­да­ра на сва­ёй зям­лі. Та­кім чы­нам яны са­мі да­зво­лі­лі ў рэ­аль­нас­ці на шмат­га­до­вы пра­цэс па­шы­рэн­ня ру­ска­га мі­ру і на дзе­ян­ні зя­лё­ных ча­ла­веч­каў. Лю­бі­лі ад­но га­ва­рыць, а дру­гое ра­бі­лі і ў са­праўд­нас­ці та­кім чы­нам даз­ва­ля­лі дык­та­та­ру Бе­ла­ру­сі гу­ляць па ўсіх яго­ных пра­ві­лах. А ця­пер гар­ла­па­няць пра паг­ро­зу з бо­ку ад­на­го і дру­го­га све­таў.

На шчас­це хлус­ня, з якой бе­ла­ру­скім пат­ры­ё­там пры­хо­дзі­ла­ся зма­гац­ца ця­гам двац­ца­ці­шас­ці­га­до­ва­га ўла­да­ран­ня Лу­ка­шэн­кі, пра­валь­ва­ец­ца на ва­чах усіх звы­чай­ных лю­дзей не толь­кі ў са­мой Бе­ла­ру­сі. Вяр­тан­ня да мі­ну­ла­га не мо­жа быць, але няў­моль­на ўзні­кае ад­но пы­тан­не: а што да­лей? Ці ча­кае нас пе­ра­мо­га над дык­та­та­рам, ці мо­жа кры­ва­вая пом­ста з яго бо­ку над бе­ла­ру­скім на­ро­дам? Та­кія пы­тан­ні ста­віць са­бе кож­ны бе­ла­рус. Так­са­ма ў нас, на Бе­ла­сточ­чы­не. Тут, у нас, усе раз­ва­жан­ні ма­юць яш­чэ ад­ну ад­мет­насць і спа­лу­ча­ны яны са сво­е­а­саб­лі­вым пад­ляш­скім рэ­лі­гій­ным мі­сты­цыз­мам. Лю­дзі ўзгад­ва­юць і па-но­ва­му тлу­ма­чаць біб­лей­скія сло­вы пра бу­ду­чы­ню, вя­лі­кую вай­ну і ка­нец све­ту. Па­вод­ле іх Ра­сія бу­дзе толь­кі не­вя­лі­кай дзяр­жа­вай ва­кол Маск­вы. Но­вая су­свет­ная вай­на мае та­ды па­чац­ца з не­вя­лі­кай кра­і­ны і ба­чыц­ца ім за­раз... Ра­сія або Бе­ла­русь.

Тут важ­на, каб зу­сім не зду­рэў сён­няш­ні кі­раў­нік Ра­сеі (Рас­Пу­цін, як на­зы­ва­юць яго не­ка­то­рыя ста­ра­жы­лы на­шых вё­сак). Пра ўсе та­кія спра­вы па­чуў я ў ка­бі­не­це свай­го аку­лі­ста. Так, так аку­лі­ста, а не... акуль­ты­ста. Ён па­дзя­ліў­ся са мною па­чу­тым ад па­цы­ен­таў з гай­наў­ска­га ста­рон­ня. Не хо­чац­ца да­пу­скаць да ся­бе змроч­ных ду­мак, але за­раз зям­ны шар ба­чыц­ца лю­дзям ад­ной, вя­лі­кай боч­кай по­ра­ху.

Яў­ген Ва­па